Wakacje na Litwie i Łotwie, czyli 4 pasażerów i ani jednego kierowcy (część I – Kowno)

Moje tegoroczne wakacje miały wyglądać zupełnie inaczej. Chcieliśmy z niemężem spędzić urlop nad Wielkimi Jeziorami Mazurskimi, raczej nieskobudżetowo. Ostatecznie też pojechaliśmy na północ, tylko trochę dalej i zabraliśmy ze sobą moich rodziców (albo to raczej oni zabrali nas). Przez 6 dni przebyliśmy ok. 1400 km transportem publicznym (nikt z nas nie ma prawa jazdy) i przeszliśmy ok. 100 km pieszo po 4 miastach: Kownie, Rydze, Jurmale i Jełgawie. Po drodze spotkało nas kilka przygód, z których teraz już się śmiejemy, choć wcześniej nie było nam raczej do śmiechu. Większość z nich wynikała z tego, że poruszaliśmy się publicznymi środkami transportu, mieliśmy zaplanowane sporo przesiadek i kiedy jedna część trasy generowała opóźnienia, sypała się cała reszta. 

Pierwsza nieprzyjemna niespodzianka spotkała nas jeszcze w domu, ok. 40 minut przed wyjściem na dworzec mój tata zajrzał do aplikacji (jeśli często jeździcie koleją to polecam zainstalować, bardzo się przydaje) i momentalnie podniósł nam ciśnienie informacją, że nasz pociąg w wyniku wichury utknął pod Poznaniem i ma ponad 200 minut spóźnienia. Ponieważ był to środek tygodnia, nikt ze znajomych nie mógł nam pomóc. Ostatecznie pierwszą część naszej podróży (ponad 40 km) odbyliśmy taksówką goniąc następny pociąg, który odjeżdżał z Olsztyna. To nieco podniosło koszty naszej podróży i spowodowało, że w wyniku przyspieszonego porannego pakowania w domu został aparat i telefon mojego taty. Przez cały tydzień dzieliłam się więc sprzętem z tatą, w związku z tym fotki które będziecie oglądać poniżej są mieszanego autorstwa: mojego, taty i niemęża:)

Ale wracając do naszej podróży…
Udało nam się wsiąść do pociągu w Olsztynie, ale stres się nie skończył, aplikacja pokazywała nam, że mamy coraz większe opóźnienie i do Ełku, naszego kolejnego punktu przesiadkowego, nie dotrzemy punktualnie. Jeszcze w pociągu sprawdzałam na e-podroznik.pl godzinę odjazdu autobusu do Suwałk i okazało się, że rusza on jeszcze wcześniej niż mieliśmy zanotowane. Teraz już w ogóle nie było nam do śmiechu, na szczęście pociąg nadrabiał opóźnienie i ostatecznie dotarliśmy na miejsce w miarę o czasie. Bilet na odcinek Ełk-Suwałki musieliśmy kupić w kasie, bo internet tam jeszcze nie dotarł. Ku naszemu zdziwieniu odjazd autobusu według rozkładu był jeszcze 5 minut wcześniej niż pokazywały nam wcześniej intrnety. Ale na szczęście udało nam się wsiąść i dojechać do Suwałk. Tam mieliśmy chwilę wytchnienia, godzinkę na wypicie kawy, a potem następne 30 minut stresu bo autobus do Kowna się spóźniał. Kiedy zadzwoniłam do firmy, która sprzedała nam bilety na ten autobus, usłyszałam: „Nie wiem gdzie jest autobus, ja tylko pośredniczę w sprzedaży biletów”…

PRO TIP: jeśli chcecie kupić bilet na autobus międzynarodowy i kilka różnych stron pokazuje Wam tą samą godzinę odjazdu, ale bilety w bardzo różnych cenach, to wybierajcie te najtańsze, bo to są bilety na jeden i ten sam pojazd, ale z marżami różnych pośredników.


…na szczęście chwilę po zakończeniu rozmowy dostałam smsem numer do kierowcy, ale nie musiałam dzwonić, bo autobus pojawił się na horyzoncie. Po ok. 2 h byliśmy już w Kownie.

Noclegi rezerwowałam przez Airbnb, w Kownie planowaliśmy zostać dwie noce, więc nie miałam dużych wymagań. Udało mi się znaleźć małą (w zasadzie to mikroskopijną jak się później okazało) kwaterę, świeżo po remoncie, która była bardzo blisko starego miasta. Nie zastanawiałam się długo i zarezerwowałam. Niestety zdjęcia i to co zobaczyłam na Street View nie zwiastowały najgorszego, okazało się, że budynek stoi przy bardzo ruchliwej ulicy, po której całą dobę jeździły samochody, trolejbusy i motory. Temperatura nie pozwalała na zamknięcie okien, więc przez te dwie noce nie zmrużyliśmy oka z powodu hałasu. Na szczęście zabraliśmy ze sobą kawiarkę, więc napompowani kawą mieliśmy siłę, żeby zwiedzać Kowno.

Czy Wy też widzicie tę wannę?

Zaraz po przyjeździe do Kowna ruszyliśmy na spacer i udało nam się przejść prawie całe Stare Miasto, które w nocnym oświetleniu prezentowało się bardzo dobrze. Byliśmy też na pierwszych zakupach spożywczych. Przy lodówce czekał na mnie taki widok….

Wracając jednak do Kowna… spędziliśmy w nim cały następny dzień. Gdybym miała powiedzieć z czym kojarzy mi się to miasto to byłyby to na pewno rowery i zielone ścieżki rowerowe, street art, betonowe pustostany (w ogóle dużo betonu) i rzeki. 

Kowno to miasto studenckie, żaków jest tam podobno więcej niż w Wilnie, to może tłumaczyć skąd w mieście wzięło się aż tyle murali. Całkiem sporo namalowanych zostało właśnie na budynkach uniwersyteckich. 

Aleja Wolności to najdłuższy deptak w Europie (1,7 km), łączy Stare Miasto z Nowym Miastem. Jest niewątpliwie gastronomicznym i nocnym centrum miasta, od niej zaczęliśmy drugi dzień zwiedzania. Niestety nie udało mi się zajść do żadnej wege knajpki mijanej po drodze:/

Ścieżka rowerowa biegnąca po Alei Wolności pomalowana została na zielono. Walory estetyczne takiego rozwiązania są wątpliwe, ale ma ono jedną wyraźną zaletę – tej drogi rowerowej nie da się przegapić, dzięki temu nie plączą się po niej piesi i cykliści mogą się bezpiecznie poruszać po mieście. W Kownie funkcjonuje rower miejski, stacji jest naprawdę dużo, jest też gdzie jeździć. Żałuję, że nie udało nam się przetestować tego środka transportu.

Na taras kościoła Zmartwychwstania Pańskiego zdecydowanie warto się wdrapać, jeśli pójdziecie po schodach kosztuje to dokładnie jedno euro, za windę trzeba wybulić dwa.